مقایسه‌ی تمرینات اینتروال شدید (HIIT) کوتاه‌مدت با رست و پلایومتریک در برخی از شاخص‌های قلبی عروقی، توان بی‌هوازی و عملکرد سرعتی و پرشی در دانشجویان دختر فعّال

زمینه و هدف: در سال‌های اخیر، اگرچه استفاده از تمرینات اینتروال شدید (HIIT)، جایگزین تمرینات مداوم و بلندمدت در بیماران و ورزشکاران شده‌، ولی تمرین ورزشی عملی و میدانی برای این منظور کمتر استفاده‌شده‌است. لذا، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه‌ی تمرینات HIIT کوتاه‌مدت با رست و پلایومتریک در برخی از شاخص‌های قلبی عروقی، توان بی‌هوازی و عملکرد سرعتی و پرشی در دانشجویان دختر فعّال می‌باشد. مواد و روش‌ها: برای این منظور، 30 دانشجوی دختر تربیت بدنی به‌صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کرده‌ که به‌صورت تصادفی به 3 گروه HIIT با رست، HIIT با پلایومتریک و گروه کنترل تقسیم شده‌اند. سپس، آزمون‌گیری پایه در یک هفته اندازه‌گیری شده‌است. بعد از آن گروه-های تمرینی علاوه بر فعالیت بدنیِ روزمره‌ی خود، به‌مدت 2 هفته و هر هفته 5 روز در برنامه‌ی تمرینی شرکت کرده‌اند بعد از 48 ساعت از اتمام جلسه‌ی آخر تمرین، تست‌گیری بعد تمرین در هر سه گروه انجام‌شده‌است. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل عاملی واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD تحلیل‌شده‌است. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش افزایش معنادار VO2max و کاهش معنادار زمان دوی سرعتی 20 متر در گروه HIIT با رست در مقایسه با گروه HIIT با پلایومتریک را نشان‌داده‌است (05/0p˂ ). علاوه بر این افزایش معنادار در VO2max، اوج، میانگین و حداقل توان در تست رست و نیز کاهش معنادار در زمان دوی سرعت در گروه HIIT با رست نسبت به گروه کنترل و نیز افزایش معنادار در VO2max، ارتفاع پرش اسکات و پرش عمودی با کمک دست و پا در گروه HIIT با پلایومتریک نسبت به گروه کنترل مشاهده‌شده‌است (05/0p˂). نتیجه‌گیری: بر طبق یافته‌های پژوهش، به‌نظر می‌رسد تمرینات HIIT با رست کارایی بیشتری نسبت به تمریناتHIIT با پلایومتریک دارند، ولی هر دو نوع تمرین باعث بهبود VO2maxو عملکرد سرعتی می‌شوند. بنابراین ممکن است ترکیب این دو نوع تمرین، سبب نتایج بهتری ‌شود.